მეღვინეობა გურიაში

ამონარიდი: შალვა ავალიანი. ღვინის ტექნოლოგია. მესამე შევსებული და გადამუშავებული გამოცემა.

მევენახეობა-მეღვინეობით      გურია      ცნობილია      ძველთაგან.
კარგი      ხარისხის პროდუქციის  მიღებას  აქაც  იგივე  ფაქტორები  განაპირობებს,  როგორც  სამეგრელოში: ატმოსფერული   ნალექების   ზომიერება,   მერგელებზე   (ტკბილნარზე)   განვითარებული ნეშომპალა-კორბონატული  ნიადაგები.
პროფ.     მ.     რამიშვილი     გურიას     შემდეგ     მიკრორაიონებად     ჰყოფს:     ხევისწყლის ხეობაში    კოხნარ-საჭამიასერის    მიკრორაიონი    (ჩოხატაურის    რაიონი).
ბახვისწყლის ხეობაში    (მახარაძის    რაიონი)    ასკანა-ბახვის    მიკრორაიონში    შემავალი    სოფლები: ასკანა,   ბახვი,   ნასაკირალი.   ვენახები   სამხრეთისაკენ   იყურება.
მდინარე   ნატანებისა და      ბჟუჟისწყლის      ხეობაში      მეღვინეობა      განვითარებულია      შემდეგ      სოფლებში: ვაკიჯვარი,   ბაღდადი,   ნატანები,   გომი,   შემოქმედი,   მაკვანეთი,   ლიხაური.
ევოლუციის პროცესში    ჩვენამდე    მოაღწია    ღირსეშანიშნავმა    წითელყურძნიანმა    ადგილობრივმა ჯიშმა    ჩხავერმა,    რომლიდან    ბახვის    საბჭოთა    მეურნეობაში    სამტრესტი    ჩქეფად აყენებდა  ნატურალურ  ნახევრადტკბილ  ღვინოს  (ქართული  ღვინო  #11),  სიმაგრით  10- 110,     შაქრიანობით     3-5%,     იგი     მშხეფარეა.
თეთრი     ჯიშებიდან     გურიაში     მეტად გავრცელდა   ც   ო   ლ   ი   კ   ა   უ   რ   ი,   მას   ამჟამად   უკავია   მთელი   ნარგავის   (თეთრი ჯიშების)   თითქმის   95%,   თუმცა   მ.   რამიშვილის   გამოკვლევით   ღვინის   ხარისხითა   და ეკოლოგიურ     პირობებთან     შეგუებით     ზოგ     სოფლებში     (ასკანა,     ბახვი,     ბაღდადი, შემოქმედი)    მას    მტევანდიდი    ჯობნის.
ოზურგეთის    რაიონში    (სოფ.    შრომასა    და ბაღდადში)   პროფ.   რამიშვილი   გვირჩევს   ნაკაშიძის   ჯანის   გაშენებას,   რომელიც   მას ფრანგულ  უხვმოსავლიან  წითელი  ჯიშის  არამონის  ვარიაციად  მიაჩნია.  ფილოქსერის შემოჭრამ    და    სოკოვანმა    დაავადებამ    (ჭრაქი,    ნაცარი)    ხელი    შეუწყო    იზაბელასა (ადესა) 1   და   ნოას 2 გავრცელებას.   დასავლეთ   საქართველოში   ეს   ჯიშები   მაღლარად გაშენდა.
ორთავეს     სპეციფიკური     სუნი     და     გემონაკრავი     ახასიათებს.
გურიაში (საჯავახო)   ამ   ჯიშების   ცოლიკოურის   ჭაჭაზე   ადუღებენ   ან   ცეცხლზე   წამოდუღებით ოდნავ   აბადაგებენ.   შაქრის  შეფარდებითი   კონცენტრაციის  გაზრდით,  ცხადია,  მისგან უფრო    მაგარი    ღვინო    დგება,    თანაც    სპეციფიკური    გემო    ღვინოში    საგრძნობლად რბილდება.
გურია-სამეგრელოში   ცოლიკოურიდან   თეთრი   ღვინის   დაყენების   დროს ჭაჭის  მიცემა,  როგორც  ეს  იმერეთში  ხდება,  არ  იციან.